Afscheidsbrief

Dag lief Oeganda,

Vandaag ga ik je verlaten en dat voelt heel gek. Ik heb het hier zo fijn gehad en de tijd is zo snel voorbij gegaan. Je hebt me zo veel laten zien en daar heb ik zo veel van geleerd. Van tevoren vond ik het spannend om alleen op reis te gaan, maar ik heb me hier echt thuis gevoeld. Ik voelde me welkom bij jou en alle mensen die ik heb ontmoet. Ik wil je bedanken voor alle dingen die je me gegeven hebt.

Want weet je Oeganda, jij bent echt heel anders dan het land waar ik vandaan kom. Dat was best even wennen aan het begin, want als alles anders gaat dan dat je gewend bent, is dat niet per se makkelijk. Maar dat is aan de andere kant ook juist wat ik zo tof vind, door jou heb ik zo veel nieuwe dingen gezien en gedaan die ik anders nooit had gedaan. Ik ben dankbaar dat ik in mijn tijd met jou zoveel mensen heb mogen leren kennen. Mensen hier zijn zo hartelijk en vriendelijk, daar kunnen de mensen in mijn land nog wel wat van leren! Ik ben dankbaar dat ik zoveel van jouw mooie natuur heb mogen zien. Ik snap zo goed dat jij de parel van Afrika wordt genoemd, want de natuur is zo gevarieerd. Ik heb verschillende plaatsen mogen bezoeken en elke plek was anders en had zijn eigen schoonheid. Ik ben dankbaar dat ik mijn handen uit de mouwen heb kunnen steken op mijn werk. Ik heb daar zo genoten van de kinderen en ook zoveel geleerd! Zoals ik al zei lief Oeganda, door jou heb ik echt veel nieuwe dingen gezien en dat neem ik voor altijd mee.

En weet je waar ik misschien nog wel het meest dankbaar voor ben? Ik ben zo dankbaar dat deze reis mij als persoon zoveel heeft gegeven en dat ik zoveel sterker en zelfverzekerder terug ga komen. Ik heb hier door jou geleerd dat ik zelf heel veel kan. Ik weet dat ik hele lieve familie en vrienden heb, maar ik heb me deze tijd alleen ook heel goed gered! In Nederland heb ik vaak gedacht dat de zorgen en somberheid die ik soms kan ervaren een deel van mij zijn en dat ik daar maar gewoon mee moet leven. En Oeganda, misschien is dat wel zo. Maar in mijn tijd met jou heb ik ervaren dat ik veel meer ben dan dat. Hier heb ik zoveel van die zorgen los kunnen laten en ik hoop dat ik dat in mijn land net zo goed ga kunnen als hier bij jou. Ik heb na deze reis niet veel geld meer over, maar door jou ben ik zoveel rijker als mens.

En ik ga je onwijs missen. Vooral de mensen op mijn werk heb ik echt in mijn hartje gesloten. Afscheid nemen was dan ook best wel moeilijk. Gelukkig heb ik de tijd op mijn werk goed kunnen afsluiten met veel taart, muziek en plezier. Als ik je ooit weer op kom zoeken Oeganda, zou ik het zo tof vinden om een kijkje te nemen bij het project waar ik afgelopen weken actief ben geweest. Want die mensen zijn zo bijzonder en mooi! Ik ga zelfs de chaos in Kampala missen. Zoveel mensen in een stad en iedereen doet zijn eigen ding. Ik ben zelfs gewend geraakt aan hoe het verkeer hier werkt bij jou. Voor ik naar je toe kwam, had ik pas net mijn rijbewijs, maar ik denk dat ik in Nederland wel weer even moet wennen als mensen daadwerkelijk stoppen voor een rood stoplicht. En Oeganda, zelfs de geuren en kleuren bij jou zijn anders dan bij mij in Nederland. Het is heel gek om dat allemaal achter te laten.

Maar Oeganda, hoewel ik je ga missen en hier toch echt wel met een beetje pijn in mijn hart vertrek, ga ik ook terug naar een andere hele fijne plek. Want in Nederland wonen ook hele lieve mensen en die heb ik echt gemist. Ik kan niet wachten om die allemaal weer te zien en over jou te vertellen. Misschien kom ik ooit wel een keer naar je terug met die mensen, zodat zij ook kunnen zien hoe mooi jij bent. Maar voorlopig ga ik weer lekker naar Nederland, waar alweer een nieuw avontuur staat te wachten.

Oeganda, jij bent het tofste land dat ik ooit heb mogen bezoeken en ik ga de tijd hier nooit vergeten. Bedankt voor alles en hopelijk tot snel.

Liefs Saar

Time flies!

Hoi allemaal!

Na een tijdje geen updates te hebben geplaatst, werd het tijd om weer eens wat van me te laten horen! Ondertussen is het precies 7 weken geleden dat ik in het vliegtuig naar Afrika ben gestapt. Dat betekent ook dat ik over minder dan 4 weken alweer in Nederland ben. De tijd vliegt! Het is alsof de tijd hier in Oeganda minstens twee keer zo snel gaat. Het voelt enerzijds alsof het gisteren was dat ik aankwam en ik er nog maar net ben. Anderzijds ben ik zo gewend geraakt aan het leven hier, dat het voelt alsof ik hier al tijden ben. Ik denk dat dat een goed teken is!

Met mij gaat het heel goed. Ik heb het heel erg naar mijn zin op mijn werk, waar ik steeds meer het gevoel heb dat ik iets bijdraag. Dat komt vooral doordat ik de kinderen beter leer kennen naarmate ik er langer ben. Ik zie nu veel beter hoe de kinderen ontwikkelen en begrijp beter wat ze nodig hebben. Heel interessant en vooral heel leuk! Ook met mijn collega's heb ik goed contact, wat het werk ook heel gezellig maakt. Naast het werk, kan ik ook echt genieten van mijn vrije tijd hier in Kampala. Ik voel me hier ondertussen best wel thuis en ik vind het heerlijk om door de stad te lopen en nieuwe dingen te ontdekken. Met de meiden in het huis doen we veel leuke dingen en bezoeken we allerlei mooie, leuke, interessante plekjes! Ik leef heel erg met de dag en dat bevalt me prima! Hier hoef ik niet altijd al mijn plan voor de volgende dag klaar te hebben en zie ik soms gewoon waar ik op dat moment zin in heb. In Nederland kan dat vaak niet en vind ik dat ook helemaal niet fijn, maar hier geeft het zoveel rust! Ik heb me denk ik in de afgelopen 18 jaar van mijn leven nog nooit zo weinig zorgen gemaakt. Nou ja, sinds ik me kan herinneren dan ;)

Nu ik er langer ben, krijg ik ook een beter beeld bij de cultuur die hier heerst en worden de verschillen met Nederland ook steeds duidelijker. Meestal vind ik het vooral interessant om te ontdekken wat er hier allemaal anders is, maar soms is het ook wel lastig. De cultuur waarin je opgroeit bepaalt zoveel en daardoor begrijp ik sommige dingen gewoon echt niet. En mensen die hier wonen begrijpen mij misschien niet altijd. Ik heb daar geen last van, maar het maakt wel dat ik thuis wat meer begin te missen. Met 'thuis' bedoel ik niet mijn huis in Nederland, want het land zelf heb ik nog geen moment gemist. Ik mis de mensen van thuis. Het lijkt me zo fijn om weer te kletsen met de mensen die mij zo goed kennen en begrijpen. Ik heb zin om op zondag koffie te drinken met papa en mama en om een avondje op het terras te zitten met mijn vriendinnetjes. Ik wil hier nog niet weg en ben blij dat ik er nog een paar weken ben, maar naar dat soort momentjes kan ik enorm uitkijken. Naast mijn vrienden en familie mis ik calvé pindakaas met stukjes noot, want de pindakaas van hier is toch echt veel minder lekker. En ik mis Charlie natuurlijk, de mooiste kat ooit.

Ik ben heel blij dat ik zo blij ben en ga nog heel veel genieten de komende weken!

Liefs!

Saarfari!

Dag allemaal!

Vandaag weer een nieuwe blog! Iets later dan ik had gepland, maar de dagen zitten hier soms zo vol en gaan zo snel ;)

Voor ik begon aan deze blog, heb ik de vorige even teruggelezen. Het is zo gek hoe snel mijn gevoel hier veranderd is. Vorige week was, zoals ik al beschreef, nog heel erg zoeken en af en toe moest ik echt even goed nadenken waarom ik hier ook alweer aan begonnen was. Nu voelt het al zo anders! Ik geniet zo veel! Ik probeer wat meer met de dag te leven en dat gaat eigenlijk heel goed. Ik voel me op mijn gemak in het huis en ik voel me niet meer zo 'dat nieuwe meisje'. Ik kan veel meer mezelf zijn en dat is zo fijn! Ondanks dat het op het project nog steeds redelijk rustig is, voel ik me veel vrijer om toch lekker aan de slag te gaan. Ik zie bijna elke dag wel weer iets van Kampala dat ik nog niet kende en dat is super tof. Elke dag weer een verrassing wat ik te zien ga krijgen :)

Afgelopen week heb ik de kindjes die nu op mijn project zijn veel beter leren kennen. En zij mij ook! Ik heb eigenlijk helemaal geen ervaring met het werken met gehandicapten, maar ze geven zoveel liefde en het maakt me elke dag heel blij. Het heeft tijd nodig om de kinderen te kunnen begrijpen en te kunnen lezen wat ze graag willen, want ik kan met de meeste niet verbaal communiceren. Toch heb ik nu steeds vaker het idee dat ik snap wat ze duidelijk willen maken en daardoor kan ik ze ook beter helpen! Vooral als er muziek aanstaat en we samen dansen en zingen, lijken de kids zo gelukkig. Ik vind het speciaal om de kinderen, ondanks al hun verschillende beperkingen, dingen te leren. Dat zijn voor mij misschien kleine dingen, maar voor hun zijn het grote stappen! Afgelopen dagen ben ik met een aantal mensen van het project op huisbezoek geweest bij kinderen die op dit moment thuis zijn. Heel bizar maar ook heel gaaf om te zien waar ze vandaag komen, wie hun ouders zijn en hoe er thuis met de kids wordt omgegaan. Tijdens deze huisbezoeken kom ik ook weer op allemaal nieuwe plekken waar ik normaal niet zo snel zou komen. Daarbij ben ik voor deze bezoekjes ook voor het eerst met de taxibus geweest, wat een hele bijzondere ervaring is ;)

Afgelopen weekend was het beste weekend in tijden. Ik ben samen met een meisje uit het huis naar Murchison Falls geweest voor een safariweekend. Dit was zo mooi en bijzonder dat ik eigenlijk niet zo goed weet wat ik erover moet zeggen. Zaterdagochtend zijn we eerst naar Ziwa Rhino Sanctuary geweest. Een groot gebied met daarin op dit moment 27 witte neushoorns. Het doel van dit park is om de neushoorns weer terug te brengen in Oeganda, nadat ze een hele tijd weg zijn geweest. Met een gids zijn we het park in gegaan en hebben we maarliefst 13 neushoorns gespot, volgens de gids hebben we heel veel geluk gehad met zoveel neushoorns! De volgende dag was geweldig. Om 6 uur 's ochtends zijn we vertrokken voor een game drive door het park: eerst met de ferry de Nijl overgestoken en daarna hebben we uren rondgereden en allemaal verschillende dieren gezien. Alleen de natuur daar is al zo mooi en dan is het zo bizar dat je af en toe opeens een giraffe, een buffel, een hyena of een leeuw ziet. Daarna hebben we met een bootje over de Nijl gevaren richting de Murchison watervallen, de krachtigste watervallen van de wereld. Onderweg nog even een paar nijlpaarden en krokodillen gezien, alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Bij de voet van de watervallen aangekomen, zijn we begonnen met een hike naar de top. Het was bloedheet en nog best wel zwaar daardoor, maar ik heb nog nooit zo'n mooi uitzicht gezien. Overweldigend hoeveel water met zoveel kracht naar beneden stort, niet in woorden te beschrijven! Deze wereld is zo mooi gemaakt! Maandagochtend hebben we nog een chimpansee tracking gedaan. 3 uur door het tropisch regenwoud gebanjerd, maar heel veel chimps gezien! Eerst alleen hoog in de bomen, maar later liepen ze rustig voor ons over het pad. Daarna zijn we weer in een uurtje of 6 terug naar Kampala gereden. Een hele vette ervaring die ik niet had willen missen!

Ik begin nu dus echt mijn draai te vinden, maar toch heb ik elke dag nog wel een momentje waarop ik besef hoe bizar het is dat ik hier ben. Het is alsof ik in een andere wereld ben gestapt en het is zo'n gek idee dat het leven in Nederland ook gewoon doorgaat. Gelukkig word ik heel goed op de hoogte gehouden van alles wat er thuis gebeurt.

En dan nog voor mijn grote neefjes Zeubring die zich afvroegen hoe het Afrikaanse eten is. Nou lieve schatten, afgelopen pasen hebben we lekkerder gegeten :) Ze houden hier sowieso veel van rijst, wat niet helemaal mijn ding is. Ik eet 3 keer per week rijst met bruine bonen op mijn project en de overige 2 dagen eet ik posho. Dat is een soort dikke pap van maïsmeel gekookt in water en het smaakt eigenlijk niet echt ergens naar. Ook dit eten we dan met bruine bonen. Broodjes knakworst en pasteibakjes met aardbeien zijn dus lekkerder! Gelukkig mogen we met het avondeten lekker zelf bedenken wat we eten!

Dit was de update weer voor vandaag. Tot snel!

Liefs!

Eerste week in Kampala

Hallo lieve lezertjes!

Er is alweer een week voorbijgegaan hier in het mooie, chaotische, warme Oeganda. Het was een week vol met indrukken, mensen en ervaringen. Een week waarin ik nog heel erg heb moeten zoeken naar mijn plekje en heb moeten wennen aan de manier van leven hier, maar ook een week waarin ik op momenten onwijs heb genoten. Hierbij een korte beschrijving van afgelopen week :)

Afgelopen maandag werd ik opgehaald en naar Kampala gebracht. Bij aankomst in Entebbe moest ik al enorm wennen aan de mensen, de drukte en het verkeer. Maar toen ik Kampala binnenreed besefte ik me dat de drukte in Entebbe niets voorstelt. In Kampala is er namelijk pas echt chaos: overal lopen mensen, voertuigen rijden kriskras door elkaar heen en overal wordt getoeterd. In het busje onderweg naar ons huis heb ik mijn ogen uitgekeken, dit is de stad waar ik de komende weken ga doorbrengen! Ik werd naar het huis gebracht waar ik samen met de andere vrijwilligers verblijf. Daar wachtte Eva op mij en het was heel fijn om een hoofd te zien dat ik kende. Eva heeft mij en een andere nieuwe vrijwilliger een introductie gegeven en door de dag heen leerde ik ook de rest van de vrijwilligers kennen. Het huis zat toen nog helemaal vol, ik was de zeventiende in het huis. Afgelopen week zijn er al een aantal mensen vertrokken en de komende weken zullen er nog meer mensen terugkeren naar Nederland. Dat betekent dat het iets rustiger wordt, wat ergens wel fijn is. Hoewel ik ook geniet van de gezellige drukte in het huis!

Dinsdagochtend ben ik voor het eerst naar mijn project gegaan voor een introductie. Ik ga aan het werk op het project Special Children Special People, een project dat therapie en zorg biedt aan kinderen met een beperking. De baas van het project heeft me uitleg over het project en een rondleiding gegeven. Op dit moment werk ik samen met een andere vrijwilliger op dit project. Als zij over twee weken naar huis gaat, zal ik de enige vrijwilliger op het project zijn. Op het project komen normaal zo'n 25 kinderen, maar deze maand is het in Oeganda vakantie, waardoor veel kinderen gewoon bij hun ouders zijn. Deze weken zijn er dus maar een paar kinderen op het project. Hierdoor heb ik nog niet alle kinderen gezien en heb ik ook nog niet kunnen zien hoe ze op het project te werk gaan. In de vakantie wordt er namelijk niet echt therapie gegeven en is het meer de bedoeling dat de kids bezig gehouden worden. Aan de ene kant is dat best jammer want er is nu soms weinig te doen, maar het geeft me ook de mogelijkheid om eerst een beetje te wennen!

De rest van de week heb ik de medevrijwilligers, het project, de collega's en de stad beter leren kennen. Alles was (en is eigenlijk nog steeds) helemaal nieuw. Best wel even lastig soms, als je eigenlijk helemaal niet zo van nieuwe dingen houdt. Ik heb nu met mezelf afgesproken dat ik niet alles in een keer moet weten of leuk hoef te vinden, want wennen kost tijd! En dat merk ik echt. Ik voel me nu al zo veel fijner in dit huis met deze mensen dan een paar dagen geleden. Ik vind natuurlijk heel veel nog keispannend, maar dat past bij mij en is gewoon oké. De komende week ga ik gewoon lekker verder met ervaren hoe het leven hier is en ik probeer daar zo veel mogelijk in mee te gaan.

De momenten waarop ik geniet? Elke ochtend als ik op de boda (brommertaxi) zit en zie hoe deze stad leeft. Elke keer als ik zie dat kinderen op mijn project blij zijn. Elke keer als ik opeens een knuffel krijg van diezelfde kinderen. Steeds als ik voor heel weinig geld super lekker fruit op de markt koop. Altijd als ik de lokale bevolking zie zingen en dansen. Als een local tijdens het dansen tegen mij zegt dat ik goede moves heb (ik was zo blij met dat compliment). Als ik in het boekje dat Rachel me gaf antwoorden schrijf op de vragen die ze erin gezet heeft, voor elke dag één! Als ik na 3 minuten in de zon liggen al bruin ben geworden. Als ik bedenk hoe bevoorrecht ik ben dat ik deze reis mag maken!

Nog een leuke funfact waar vooral papa denk ik erg trots op is: ik ben nog steeds gestopt met nagelbijten! Het moet niet gekker worden.

Bedankt voor alle lieve berichtjes en reacties die ik steeds krijg, dat waardeer ik echt!

Liefs!

Aankomst in Oeganda

Ik ben er. Het dringt nog niet tot me door en alles voelt nog zo nieuw, maar ik ben er. Ik ben vannacht helemaal alleen naar Afrika gevlogen. Iets wat ik al heel lang graag wilde, heb ik nu echt gedaan. Bizar.

Gisteravond hebben mijn lieve ouders, zussen en vriendinnen mij naar Schiphol gebracht. Hoewel ik erg rustig was en vooral uitkeek naar het komende avontuur, moest ik wel een flink aantal tranen wegvegen toen ik van ze wegliep. Ik weet heus wel dat 10 weken niet heel lang is, maar ik ben nog nooit zo lang van huis geweest. Dat was even slikken dus. De reis verliep gelukkig heel voorspoedig. Ik ben eerst van Amsterdam naar Nairobi, Kenia gevlogen. Een redelijk lange vlucht in een niet zo comfortabele stoel, dus echt geslapen heb ik niet. Vanochtend vroeg de overstap gemaakt van Nairobi naar Entebbe. Na deze kortere vlucht stond ik met mijn voetjes op Oegandese grond!

Eenmaal aangekomen hier was iedereen heel aardig voor me. Ik kwam een beetje gespannen en vooral onwetend het vliegtuig uit, dus het was fijn dat de mensen daar met me meedachten en me de weg wezen. Ik kreeg mijn visum en vond mijn bagage al snel op de band. Toen kon ik op zoek naar de chauffeur die me naar the Guest House voor de eerste nacht zou brengen. Al gauw vond ik het bordje met 'Sarah' erop. Kennelijk bestaat de verwarring rondom een eventuele 'h' in mijn naam niet alleen in Nederland ;) Een hele lieve chauffeur bracht me naar de Guest House en daar zit ik nu: opgefrist en bijgeslapen mijn eerste blogje te schrijven.

Het is nog heel erg wennen om hier te zijn. Ik heb al zo lang gezegd dat ik ga en nu ben ik er echt. Het voelt nog een beetje onwerkelijk. Ik ben nu alleen op deze kamer en hoewel ik dat echt heerlijk vind, heb ik wel zin om morgen mensen van de organisatie te ontmoeten. Vooral natuurlijk mijn nichtje Eva, die bij de desbetreffende organisatie werkt. Ik probeer zo min mogelijk verwachtingen te hebben van het project waarop ik ga werken, de dingen die ik ga doen en alles wat ik ga zien en beleven. Ik wil het graag over me heen laten komen, wat ik ook soms lastig vind want ik hou er heel erg van om controle en duidelijkheid te hebben. Maar ik ben niet voor niets naar Oeganda gevlogen. Ik wil mezelf uitdagen en nieuwe dingen leren. Misschien betekent dat dat ik onwijs uit mijn comfortzone moet stappen, misschien gaat het makkelijker dan ik denk. Ik ben mega benieuwd naar wat Afrika mij deze weken gaat brengen!

So the adventure begins!

Liefs!